Ter land, ter zee en in de lucht

Ontdekking: 'Geld blijft niet uit de muur komen op elk gewenst ogenblik.'
En zo kwam het dat mijn rondreis abrupt tot een einde kwam in Bedugul.
"Potverdorie!!", dacht ik luidop, en hing mijn laatste centen aan een ritje terug naar Ubud.

Na enkele koppige (maar ook leuke) dagen kwam er een godsgeschenk uit de hemel gevallen, pardoes op mijn bankrekening.

Ik besloot met dat geschenk op zoek te gaan naar het ultieme hoogtepunt.
Eghel was daar niet zo blij mee; hij zegt zelf dat het te maken heeft met zijn 'hoogtevrees'. Ik denk eerder dat hij nogal prikkelbaar is omdat hij bang is dat ik op zoek ga naar iets dat hij me niet meer kan bieden.
What can I say? Ik ga altijd op zoek naar nieuwe prikkels.

Terug naar Bedugul dus, ik belde dezelfde driver op die me naar Ubud gebracht had. Een eerder brede jongen met een groene trui van Tweety. Dat boezemt vertrouwen in, echt waar.

Mijn eerste activiteit ging door hoog in de bomen. Bedugul heeft prachtige botanische tuinen, daar kan je ook aan 'tree top adventure' doen. Tot op een hoogte van 20 meter maak je tarzansprongen, doe je death rides en klim je van boom naar boom via allerlei obstakels. Eindelijk een speeltuin waar ik zonder schroom of schaamte kan hangen en gillen.
Enkele keren vroeg ik me af waarom ik nou eigenlijk geld betaalde om bang in een boom te zitten. Sidik (de Tweetydriver) zat beneden natuurlijk te lachen om mijn opmerking. Maar mensen betalen wel vaker om bang te zijn. Om achteraf het gevoel te hebben dat ze de wereld aankunnen. Ik kan de wereld aan, en twijfelde zelfs eventjes om mijn kandidatuur te stellen voor Cirque du Soleil.

Die avond verbleef ik in een gezellige homestay. Een meisje van 13 checkte me op professionele wijze in, en Sidik liet me de dwergkonijntjes zien die rondhuppelden naast mijn kamer.
Daarna nam hij me mee naar een plekje waar ik eindelijk die gebakken noedels kon eten waar ik al 2 uur naar zat te verlangen. We spraken af dat hij me de volgende ochtend weer kwam ophalen met zijn bromfiets, terwijl ik nog eventjes in de eetgelegenheid bleef hangen op de markt. Bedugul heeft mijn hart gestolen. Alles is zo rustig en gemoedelijk. De mensen zijn oprecht vriendelijk. En het is er heerlijk koel.
Tot de nacht aanbreekt.Dan word je wakker van de koude, en merk je dat dat extra deken toch niet voldoende is.

Sidik stond me al op te wachten toen ik met ijskoude teentjes mijn kamer uit kwam getrippeld. Ik kreeg strawberrypancakes en een beker hete thee voorgeschoteld als ontbijt. Ik was blij dat er iemand was om mee te praten in de ochtend. Eghel en ik hadden die nacht amper een woord gewisseld, al konden we beiden de slaap niet meer vatten. Terwijl hij nog even bleef liggen onder een hoopje dekens gingen Sidik en ik richting het meer. Ik had hem sinds vorige week al zitten vervelen met mijn grote wens om te gaan parasailen. Dat moest er dan maar eens van komen. Een big smile op mijn gezicht natuurlijk toen ik de prijslijst in het oog kreeg: Nog geen 7 euro om te parasailen boven het meer. Vet! En ook te mooi om effectief door te gaan. De instructeur parasailen was niet aanwezig wegens Ramadan.
Ze probeerden me nog op een jet ski te krijgen, in een speedboat te duwen en andere dingen die het meer op spannende wijze konden vervuilen. Nee danku, ik was daar met een missie, en geen van die zaken ging mij daarbij helpen.
Sidik moest het een beetje jammer gevonden hebben dat mijn enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon. Hij stelde voor mij naar Nusa Dua te brengen. DE plek voor watersporten. Ik dacht dat hij een grapje maakte. We zouden er langer dan 2 uur over doen op de bromfiets, de heenweg alleen al. Ik trok een wenkbrauw op en vroeg hem hoeveel hij me daarvoor dacht aan te rekenen. Hij antwoordde heel serieus dat ik dat zelf mocht kiezen, omdat we ondertussen vrienden geworden waren. Ik pakte zijn schouders vast en schudde hem door elkaar. "We are friends?! Really?!" Ik dacht eventjes Tweety een kleurtje te zien krijgen.
We gingen terug naar de homestay om mijn rugzak op te pikken en vertrokken naar het Zuiden. Onderweg at ik voor de eerste keer Bakso van een kraampje op wielen. Dat is soep met rijst, wat groenten en balletjes kip. Ik bedacht dat indien ik het vliegend schijt zou krijgen, het toch veroorloofd was gezien het thema van mijn tweedaagse.
In Nusa Dua zag ik al gauw enkele parasailers boven het water hangen. Hoog, heel erg hoog boven het water. Sidik vroeg of ik het wel nog zag zitten. Ik kon niet anders dan het nog zien zitten. Moest ik die jongen dan vertellen dat we voor niks onze kont versleten hadden op dat zadel?

Ik kreeg twee handschoentjes aan. Rechts rood, links blauw. De bedoeling was dat ik alleen de lucht in zou gaan. De instructeur zou vanop het strand met een blauw en een rood vlaggetje staan zwaaien. Rood betekende dan met al mijn macht (wat niet veel is) aan een koord trekken aan de rechterkant, en blauw betekende aan het koord trekken aan de linkerkant. Beide vlaggen in de lucht betekende 'alles los'. Slik. Ik zag mezelf al paniekerig een noodlanding maken in het water en verstrikt geraken in de touwen van mijn parachute met de verdrinkingsdood als gevolg. Dus mij hoorde je alvast niet tegenpruttelen toen ze me op het laatste moment zeiden dat ik beter samen met een instructeur de lucht in ging wegens 'nogal veel wind'.
Ongeloofelijk hoe snel je opstijgt met zo'n parachute. Het ene moment stond ik mij nog te ergeren aan de beachboys die weer allemaal iets van me wilden hebben, het volgende moment hing ik in mijn veiligheidsharnasje in de lucht te bengelen. Het was fantastisch, echt genieten. En ik was o zo blij dat ik niet in mijn uppie dat ding moest besturen. Want ik ben er 100% zeker van, dat als ik alleen aan die parachute hing, ik helemaal in paniek zou geraakt zijn op zo'n hoogte.

Sidik vroeg me nadat ik bekomen was van de spanning wat ik verder nog wilde doen.
Maar ik had helemaal geen wensen meer.
Ik had het gevoel dat ik hier alles gedaan heb wat ik graag wilde doen.
Ik was klaar om naar huis te gaan.
Het enige wat me nog ontbrak was een stoere zonnebril.
Passen, kopen, opzetten, bromfiets op en terug naar Ubud.